Voor onze cliënten met ernstig en blijvend letsel veranderen na een ongeval of medische fout ineens hun mogelijkheden om deel te nemen aan het dagelijks leven, terwijl het dagelijks leven onveranderd blijft.

Als letselschade-advocaat die deze cliënten mag bijstaan, hoor ik hen vertellen over de impact van dit verlies. Hoe het is om niet meer uit je woorden te kunnen komen, waardoor deelnemen aan een gesprek een worsteling wordt. Om daarom op te zien tegen feestjes en steeds vaker te besluiten niet meer te gaan. Hoe het is om met een vriendengroep niet zomaar ergens wat te kunnen gaan drinken, omdat regelmatig blijkt dat geen van de restaurants in de buurt begaanbaar is met een rolstoel. Hoe het is om door ernstig rugletsel niet meer te kunnen werken, waardoor de identiek lege dagen zich aaneen rijgen. Hoe het is om te zien dat jouw puber door letsel altijd moe is en thuis blijft, en daardoor de aansluiting met zijn leeftijdsgenootjes verliest. Als letselschadejurist ken ik de frustratie, vreemde vorm van gevangenschap en de eenzaamheid die uit deze nieuwe werkelijkheid van onze cliënten spreekt.

Wat te zeggen als (de dierbare van) jouw cliënt over deze levensveranderende gebeurtenissen vertelt? Ik ga dan niet reageren op basis van het aansprakelijkheidsrecht en beginnen over smartengeld of affectieschade. En bij gebrek aan vergelijkbare ervaringen voelt het ongepast om te zeggen dat ik het gevoel van mijn cliënten begrijp. Mijn besef dat we geen idee hebben wat onze cliënten moeten doorleven, is vergroot sinds de quarantaine door corona.

Voor ons allen veranderde ineens ons dagelijks leven, terwijl onze mogelijkheden om deel te nemen aan het dagelijks leven onveranderd blijven.

De frustratie, vreemde vorm van gevangenschap en eenzaamheid die onze cliënten beschrijven, wordt ineens beter invoelbaar. Beter, maar nog niet echt invoelbaar. Voor ons zijn er mogelijkheden tot ontsnapping. En door de wetenschap een hoop dat onze beperkingen tijdelijk zijn. En dan nog valt iedereen de quarantaine zwaar.

Ik denk dan aan wat mijn cliënten zeggen die goed omgaan met hun lot: laten we ons richten op onze dierbaren en het beste maken van wat wel is en kan.

Amsterdam, 11 februari 2021 

Heeft u vragen over dit blog, dan kunt u contact opnemen met de auteur, Christa Wijnakker.