Beer blogt

In het voorjaar van 2020 is bij mij, zoals bij zoveel anderen, uit Corona-nood een nieuwe hardloophobby geboren. Je moet toch iets, dacht ik destijds. Tegen mijn eigen verwachting in houd ik dat tot de dag van vandaag aardig vol, al zeg ik het zelf.

Een groot deel van de Nederlanders heeft wel eens rug-, hoofd- of nekpijn. Door stress, een verkeerde werkhouding of na een verkeersongeval komt er, vaak onbewust, spanning te staan op de nekspieren en kan hoofdpijn optreden. Het ‘laten kraken’ van de nek door een manueel therapeut of chiropractor lijkt dan een laagdrempelige oplossing met direct resultaat.

Twee weken oud was het jongste kindje toen een jeugdverpleegkundige meende dat moeder al het contact met vader moest verbreken. Moeder mocht de deur niet meer voor vader open doen. Zou zij dat wel doen, dan zouden de kinderen mogelijk uit huis geplaatst kunnen worden.

Een half jaar geleden streken wij neer in ons nieuwe pand aan de Prinsengracht (515) in Amsterdam. Met weemoed denk ik soms terug aan de fase waarin we onze nieuwe basis opbouwden en we ons opmaakten voor een nieuwe manier van werken.

Als er een ongeval, ramp of misdrijf gebeurt, staat het leven van het slachtoffer en zijn of haar naasten vaak volledig op zijn kop. Meestal zijn zij op dat moment nog helemaal niet bezig met allerlei juridische vraagstukken zoals wie er verantwoordelijk is voor de schade, of er een belangenbehartiger ingeschakeld moet worden en of een vordering voor schadevergoeding veilig gesteld moet worden.

Na anderhalf jaar lukte het om in levenden lijve de Europese collega’s te ontmoeten in Malaga, waar het jaarlijkse congres van de vereniging PEOPIL werd gehouden. Niet alleen Europese collega’s bezochten dit congres, ook een aantal collega’s uit de Verenigde Staten was aanwezig. Drie daarvan gaven zelfs een presentatie. Door één van hen zijn we een stuk wijzer geworden over de mogelijkheden tot verhaal van letsel- en overlijdensschade (onder Amerikaans recht) die passagiers van een cruiseschip oplopen tijdens een cruise.

Naast mijn werk als letselschadeadvocaat ben ik sinds 2018 betrokken bij de Stichting Jonge Balie Nederland (SJBN), een stichting die opkomt voor de belangen van alle jonge advocaten in Nederland. Als bestuurslid ben ik verantwoordelijk voor de organisatie van het jaarlijkse congres, dat dit jaar plaatsvindt op 5 november 2021.

De toegang tot het recht moet beter, zei onlangs ombudsman Reinier van Zutphen in Nieuwsuur.

Mijn collega Laura Kroese schreef een half jaar geleden al over de ontwikkeling van de slachtofferrechten in het strafproces. Inmiddels is de Wet uitbreiding slachtofferrechten op 20 april 2021 ook door de Eerste Kamer aangenomen. De wettekst werd op 6 mei 2021 gepubliceerd en is hier te raadplegen.

Dit is het 45^ste jaar dat ik als advocaat werkzaam ben. Het duizelt een beetje als ik naar dat getal kijk, maar het werkplezier is in de loop der jaren alleen maar toegenomen. Wat het ook steeds leuker maakt, is dat je als ervaren advocaat een bijdrage kunt leveren aan de opleiding en ondersteuning van jongere collega’s en ook die van studenten. 

Donderdag 07:30 uur. Ik haal met een slaperig hoofd een grote beker cappuccino voor Anoek en mezelf. Vliegende keep en projectcoördinator Anoek van de Vorst is onze hoop in roerige dagen rondom de verhuizing van ons kantoor. Want roerig is het. Zo werd ik dit weekend opgepiept door onze collega Tamara, omdat haar man (net als Tamara zelf goud waard met al zijn sjouwwerk) vast was komen te zitten in de autolift. Geen beweging in te krijgen, wel onheilspellende geluiden. Monteur 1 keek benauwd, en liet al heel snel monteur nr. 2 invliegen. Ook dat mocht niet baten. Collega werd naar huis gebracht door mijn kordate zoon; haar auto moest maar een weekendje logeren in onze parkeergarage. Zondag gaat opnieuw mijn telefoon: het alarm gaat af in ons oude pand. Rondje bellen om ook dit op te lossen. Gelukkig loos alarm. Veel valt er overigens toch niet meer te halen…

Het komt regelmatig voor dat iemand na een ongeval niet meer geschikt is voor zijn vroegere werk, maar misschien nog wel op een andere manier geld kan verdienen. Mag je dan als vergoedingsplichtige voor die persoon een functie elders verzinnen? Of levert dat, net als in Den Haag, een motie van afkeuring op?

In augustus van vorig jaar schreef ik mijn laatste blog. Het was het derde blog in een reeks over hersenletsel bij sporters en de tijd heeft wat dat betreft ook sindsdien niet stilgestaan. Het zou daarom voor de hand kunnen liggen hier een vierde blog aan te wijden, maar dat doe ik niet. Ik sluit niet uit dat ik er later nog wat over zal schrijven, maar voor nu verwijs ik de geïnteresseerden naar een reeks recente artikelen in onder meer het NRC. Dit blog gaat over iets anders. Ik zal u uitleggen waarom.

Voor onze cliënten met ernstig en blijvend letsel veranderen na een ongeval of medische fout ineens hun mogelijkheden om deel te nemen aan het dagelijks leven, terwijl het dagelijks leven onveranderd blijft.

Helaas komt het regelmatig voor dat kinderen het slachtoffer worden van een ongeval en blijvend letsel oplopen.

Het vaccineren tegen COVID-19 is inmiddels ook in Nederland gestart. We zagen op 6 januari 2021 dat verpleeghuismedewerker Sanna Elkadiri als eerste in Nederland het vaccin toegediend kreeg. Minister De Jonge was erbij en luidde de start van de vaccinatiecampagne in. Hij sprak van een “waanzinnig moment”. Ook Diederik Gommers was enthousiast nadat hij gevaccineerd was en vond het “echt een geweldig gevoel”.

In de hele wereld wordt reikhalzend uitgekeken naar een goed werkend vaccin tegen COVID-19, voor iedereen. Het wordt gezien als het felbegeerde entreebewijs dat weer toegang geeft tot een bruisend en actief leven buiten de muren van de eigen woning. De eerste berichten zijn hoopgevend. Zo kopten de kranten onlangs: ‘Voorjaar 2021 gaat het licht weer schijnen’ en ‘Coronavaccin Pfizer voldoet aan eisen veiligheid en effectiviteit FDA’.

Het jaar 2020 was op zijn zachtst gezegd niet wat wij er met zijn allen van hadden verwacht. Zelfs als u en uw naasten het geluk hebben gehad gezond te blijven, zorgt ‘het nieuwe normaal’ van thuisblijven en afstand houden voor vele teleurstellingen. Logisch dus dat iedereen reikhalzend uitkijkt naar de feestdagen, om te beginnen de komst van de Goedheiligman. Kerst en oud & nieuw zijn tradities die staan voor zorgeloosheid, gezelligheid en samenzijn. 

Verhuizen is meestal iets positiefs. Maar soms is een verhuizing noodgedwongen, bijvoorbeeld voor een slachtoffer van letselschade wiens huis niet kan worden aangepast aan zijn beperkingen. In dit blog bespreek ik waar een slachtoffer recht op heeft als hij/zij op grond van medische redenen moet verhuizen na een ongeval of medische fout.